Natakot masigawan

Natatakot akong sumigaw
Hello, this is James. Isang mahabang post ang kasunod.
Galing ako sa napakalason na pamilyang Pilipino. Ang pagsisigawan at paninira ng mga bagay ay hindi nangyayari araw-araw. Parang araw-araw na buhay ng mga magulang na nag-aaway at nagtatalo at nagtatalo.
Gayunpaman, bilang isang bata, palagi akong natatakot na sinisigawan. Nakakabaliw, araw-araw akong sinisigawan sa bahay, pero natatakot akong sigawan. Minsan hindi makatwiran. Lalaki ako at takot na takot akong sigawan o pagtaasan ng boses. Para sa akin ay parang trigger at hindi ko ito kayang harapin.
Kaya hindi ako mapakali sa school. Umaabot ako, ngunit laging nililimitahan ang aking sarili. Pinaghihigpitan ko ang pag-access sa akin ng iba. Hanggang sa pumasok ako sa pampublikong paaralan. Oo nga pala, nung high school ako.
May isang babae na ipinangalan kay Joyce. Mas bata siya sa akin ng isang taon, pero dahil magkaklase kami, nauna siya sa akin ng isang taon. Malaki ang school niya, pero hindi ko akalaing makakapunta ako doon nang hindi siya nakikita. Siya ay maingay, may malaking boses at maraming kaibigan. Talagang hindi ko type. Sikat din ang school. Siya ay napakatalino at palaging isang kinatawan sa mga kumpetisyon at paligsahan. Siya ay isang mamamahayag at mahilig makipagdebate at marami pang ibang gawaing pang-akademiko.
Hindi ko siya type, pero lagi siyang misteryo sa akin. Masyadong maluwag ang buhay, ngunit palagi siyang nangunguna sa kanyang klase. Parang sisiw ang lahat sa kanya. Kapag nakita mo siya sa unang pagkakataon, hindi mo aakalaing estudyante siya. At hindi pala siya nagsasalita, pero laging tumatawa at nakikipag-chat.
Kami ay dating magkasosyo sa isang proyekto sa paaralan. ipinares. Ayaw ko at sobrang frustrated ako noon. Ayoko sa kanya, ayoko sa maingay. Hindi na kailangang sabihin, madalas niyang minumura ang "Paramula". At hindi ko gusto ang mga taong nagsasalita ng masama, hindi na kailangan niyang magbago. Preference ko lang talaga.
Hindi madali ang project mo kaya sinabi niya sa akin na pumunta ako sa bahay niya at doon kami magpatuloy. Wala akong pagpipilian. Sagot lang ng oo. Pag-uusapan ba natin? Ang bahay natin ay nasa hugis ng isang imperyo. Sinimulan namin agad yung project nung nandoon ako, she was so focused. Maarte, akala ko talaga henyo siya noon.
Ang ganda niya, totoo. Matalino, karamihan sa mga kaibigan ko ay lalaki. Umiinom din sila, ewan ko ba. Kinausap niya ako nang matapos namin ang project. Tumango lang ako at sinagot siya. Hindi ko siya gusto, pero aminado akong napakabait niya at napaka-caring. Sinabi niya sa akin na mag-email sa kanya kapag nakauwi na siya nang ligtas, na ikinagulat ko noon.
"Hoy, ang galing mo sa tango. Send me an email kapag nakauwi ka ng ligtas ha? Baka mahuli ka, mas marami akong kasalanan, marami akong kasalanan." natatawa niyang sabi.
"Sige, lumabas ka na ng bahay. "Ayoko na sayo" Oh diba? Bastos talaga yan. Pero joke lang yun.
Noong Lunes, nagulat ako nang makitang mabuti ang pakikitungo niya sa kanya. From her point of view, we were like friends. hindi ko alam. Iniiwasan ko lang siya kapag nandiyan siya.
Ngunit ang uniberso ay talagang masama kung minsan, sa kasamaang-palad na tayo ay papalapit nang kaunti. I came to consider him a friend, which is funny because I never had any. Halatang-halata na tuwing uuwi sila ay may kasama silang malapit na kaibigan. Sobrang ingay nila hindi ako nasanay sa paghalik niya kahit pa palapit na kami. Kung magmumura siya, yuyuko ako. hindi ko alam kung bakit.
Habang tumatagal, narealize ko na may gusto ako sa kanya. Pero hindi ko matanggap, ayoko ng atensyon, ayaw kong tanggapin. Nang makita kong may mga kaibigan siya na mas malapit sa akin ay bigla akong hindi komportable. Nagsimula akong mainggit sa mga kaibigan niya. Na ganoon ang relasyon nila sa kanya. Dapat maganda, tama? Pero hindi ko kaya at hindi ko talaga siya dapat magustuhan. Medyo natutuwa ako kapag nagmumura siya.
Nagustuhan ko na ang mga babaeng mayabang at maingay. Ang nakakatawa ay ayaw ko sa mga taong maingay at bastos, pero nauuwi ako sa kanila. Iniwasan ko siya Baka kamuhian lang niya ako kapag nalaman niyang mababaw ako at sensitive. Siya ay masyadong malaki para sa akin at ako ay masyadong maliit, masyadong intimidated, masyadong walang halaga para sa kanya. At alam kong hinding hindi niya magugustuhan ang isang tulad ko. Hindi Niya Ako Tipo.
Na Pan Singh, Nya Yong, at isang hapon ay hinarap nila ako. Hindi ko alam na ang pagkagusto sa isang tao ay maaaring magpapahina sa akin, hindi ko alam na mahal na mahal ko siya - pakiramdam ko nanghihina ako kapag nasa paligid siya at malayo. inaamin ko Inaamin ko na gusto ko siya. Hindi siya nakaimik noon, at ganoon din ako. Natahimik ako sa unang pagkakataon. Walang imik si Joyce ko.
same afternoon umamin din siya na gusto niya ako. Na-touch ako, pero hindi ako naniwala sa sinabi niya. Hindi pwede. Gayunpaman, sinamahan ko siya pauwi. Nagkaroon ako ng lakas ng loob na gawin ito. Nagkwentuhan kami habang kumakain ng street food at nagmamaneho pauwi. Hindi ko alam na kahit masaya ka, masasaktan ka pa rin. Ang hirap kapag sobrang saya mo. Mas naging close kami, pero hindi na namin pinag-usapan ang confession.
Nagkataon kaming nagkita sa park isang gabi. Nang makita niya akong mag-isa ay tumakbo siya palapit sa akin. Kumain kami ng pizza at saka umupo sa swing. Walang nagsasalita, ngunit hindi ito nakakasakit. Pero syempre hindi ako nakatiis, para siyang bunganga kung saan lumalaki ang mga tao. Jokes aside, tinanong niya kung kumusta ako. Tinanong lang niya kung kamusta na ako at umiyak na ako. Ang iyong anak ay hinagupit, pasensya na.
Noong gabing iyon, okay na akong maging mahina. Ang pakikipag-usap sa kanya tungkol sa aking buhay ay nakakaramdam ng pagpapalaya, at gayundin ako. Tahimik lang siyang nakikinig. Madalas siyang magtanong tungkol sa aking mga magulang. Ahaha. Sinabi ko sa kanya kung gaano masama ang manatili sa bahay. At nakita ko kung gaano ako katakot masigawan, takot na tawagin ako ng pangalan, at ilang beses siyang kumurap. Marahil ay nagkasala ka kahit na hindi mo kailangan. Salamat sa kanyang pakikinig. Niyakap niya ako at sinabing:
“Thank you for telling me.”
Naiiyak ako. Umiyak ako. Umiyak ako. Pakiramdam ng kanyang asawa ay nakita at nabigyang-katarungan. Pakiramdam ko nakauwi na ako pagkatapos ng mahabang panahon. Hinawakan niya ako sa kanyang mga braso nang napakatagal, ngunit hindi ko naramdaman ang ganoong katiwasayan. At sinisiguro ko sa iyo, hindi ito tungkol sa pagkakaroon ng isang tao. Hindi ang ideya na may isang taong gusto ako, ngunit kung sino ang gusto ko. Siya mismo ay wala.
Pagkatapos ng gabing iyon, malinaw na nagbago ang ugali niya sa akin. Hindi siya nagtataas ng boses o nagmumura, mahina ang pagsasalita niya sa akin. Lagi akong may ngiti sa labi. Pero minsan nakita ko siyang nakikipag-usap ng malakas sa mga kaibigan niya. Hindi niya alam na nandoon ako. Madaldal pa rin siya at naririnig ko ang pagmumura niya, pero gulat na gulat siyang tumingin sa paligid. Parang kinakabahan siya dahil may nakarinig sa kanya, pero nang makita niya ako ay mas lalo siyang nagulat at kinabahan. Ngumiti lang ako sa kanya ng buong puso. Ayos lang, aliw ko. Walang dapat ikabahala doon.
I really appreciate her being so kind to me. Isang masamang tao sa iba, ngunit isang mabait na tao sa akin. Oh Lord, ikaw ba si Pon Nagawa Kong Mabuti at Melon Akon Siya? Kun Mei "Kung gusto niya, gagawin niya." Melon Ding Peng "Kung gusto niya, gagawin niya."
My Joyce is loud and unpretentious. , matapang at palakaibigan at the same time.
Tinutulungan niya ang mga taong nangangailangan nang hindi nag-iisip. Napakaganda ng puso at ngiti ng aking Joyce. Siya ay isang kontrabida, ngunit siya rin ay naninindigan para sa mga mahihirap, mga marginalized, at mga kapus-palad. Malaki ang kahinaan niya laban sa kanila. Ang aking Joyce ay may isang napakatamis na boses at isang malusog na personalidad. Gusto niyang bumili ng ice cream cone para sa lahat ng bata kung maaari. Laging sinisigurado ni Joyce na okay ako.
Lagi akong tinatawag ni Joyce na "maganda" at "hi gwapo!" Laging iniisip ni Joyce ang nararamdaman ko. Hinalikan ni Joyce ko ang noo ko at bigla akong niyakap. Palaging pinaparamdam sa akin ni Joyce na mahal ako. She has a cool social life, which I don't, but she never made me feel left out. Ang aking Joyce ay naging napakahusay at determinadong babae, at napakapalad kong makita ito. Ang My Joyce ang pinakadakilang tao sa mundo at talagang karapat-dapat sa uniberso.
Kung kailangan ko, mamamatay ako para sa kanya, at kasabay nito ay napakasaya kong mabuhay para sa kanya. Iniaalay ko ang buhay ko sa kanya. Mahal ko siya higit pa sa buhay mismo. Kamakailan lamang ay nagtapos siya ng mga karangalan sa Bachelor of Science in Accounting. Hindi ako naging mas masaya.
Lahat ng una kong sinabi ay noong high school kami, anim na taon na ang nakakaraan kung tama ang pagkakaalala ko. And officially 5 years na kaming magkakilala pero nililigawan ko pa rin siya. She is my greatest blessing and I plan to marry her soon. Madaldar Pa Rin Po Siya, now I love it.
Sana mahanap mo si Joyce. ikaw ay isang hiyas
Mahal, alam kong binabasa mo ang confession dito. At sana alam mo na ikaw ang tinutukoy ko. Nawawalan ako ng oras sa mga nakakalokong usapan. Nagpasalamat ka ba kamakailan dahil naging akin ka? Mahal kita Joyce! Mahal na mahal ka ng bawat parte ko.

_ Philnews.me